मलाच का बंधन

एकदा एका मुलीनं तक्रार केली बापाकडे
.
मलाच का बंधने ??
जाऊ नको कुणीकडे
का सारखे कपडयांवरून बोलने
आणि माझ्या मित्रां बाबत चौकशी करणे??
.
का मीच उंबर्याच्या आत रहायच,
आणि उठता बसता स्वतःला सावरायच ??
.
बाप बोलला,
बेटी म्हणणे तुझं पटतयं,
चल जरा बाहेर
आत खूप उकडंतयं..
.
पेठेतून जाताना दिसलं दुकान लोखंडाचं
बाहेरच पडल होत, अवजड सामान लोहाचं,,
.
बाप बोलला ,
बेटी! हे, ऊनपावसात इथंच असतं
तरी पण याला काही होत नसतं, कोणी नेत
नसत.
किमतीत पण याच्या ,अधिक उणं होत नसतं...
.
जरा पुढे जाताच ,
ज्वेलरी शाँप दिसलं आत जाऊन मग, बापने हिर्याच मोल पुसलं तिजोरीतून बंद पेटी, हळूवार पुढे मांडली त्याच्या झगमगाटात, नजरच दिपली...
.
सराफ बोलला किमती आहे, फार जपावं लागतं जरा सुद्धा चरा पडता, मोल याचं कचर्याच होत.
काळजी घेऊन खूप, मलमली कपड्यात जपून ठेवावं लागतं,
तिजोरीच्या आत, लपवावं लागतं...
.
फिरून घरी येताच, बाप बोलला "बेटी!
तूच तर माझी, हिर्याची पेटी,,
.
सांग तुला जपण्यात ,काय माझं चुकतं
तुझ्यामुळेच माझं, घर सारं झगमगतं"...
.
"तुझा दादा म्हणजे लोखंड, जपावं लागत नाही तू म्हणजे अनमोल हिरा, सांग चुकतं का काही,
तुझ्यामुळेच घर प्रकाशित, आमचा तु अभिमान,
तुझ्यासाठी काळीज तुटतं, तु जीव की
प्राण"...
.
सर्व बघुन मुलीचे डोळे पाणवले,
बापापुढे झुकली मान शरमने...
कळल तिला सगळ, मन तीच हेलावल...
"बस्स! करा बाबा "ऎकवत आता नाही,
तुमच्याकडे माझी, तक्रार मुळीच नाही
.
मीच मला आता, जीवापाड जपेन
हिर्याच्या तेजानं, चौफेर चमकेन."...
.
मुलगा मुलगी समसमान, हे जरी असलं खरं
पण आपल्या बहिन-लेकिला अधिक जपलेलेच बरं...
पटवून द्या तिला --
बेटी! तू हिरा आहेस,, आमच्या आनंदाचा तू
झरा आहे ... म्हणुन जपाव लागत...